του Ανδρέα Γ. Τζόβολου*
Το παραγόμενο τουριστικό προϊόν της Αίγινας, εστιασμένο στις θερινές διακοπές ήλιου/θάλασσας, χαρακτηρίζεται από έντονη εποχικότητα και περιορισμένη χωρική διάρθρωση των τουριστικών ρευμάτων, αφού εστιάζεται στις παράκτιες περιοχές του νησιού μόνο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών.
Η κυρίαρχη αυτή μορφή τουρισμού θερινών διακοπών, εκτός των άλλων, δεν ανταποκρίνεται στις αναπτυξιακές δυνατότητες και προοπτικές του νησιού, αφού δεν αξιοποιεί σφαιρικά και αποτελεσματικά τους διαθέσιμους τουριστικούς του πόρους.
Πιο συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο μέρος των σπάνιων θρησκευτικών μνημείων της Αίγινας παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο στο ευρύ κοινό και ουσιαστικά αναξιοποίητο, με το επίπεδο ανάπτυξης του τοπικού θρησκευτικού τουρισμού να μην ανταποκρίνεται στις υπάρχουσες δυνατότητες.
Οι θερινές διακοπές δεν συνδυάζονται οργανωμένα με το θρησκευτικό πλούτο της περιοχής, ενώ τα χριστιανικά μνημεία δεν δέχονται τον όγκο των επισκεπτών που θα άρμοζε στην τεράστια αξία τους, αφού το επίπεδο σχεδιασμού, οργάνωσης και προσφοράς θρησκευτικών ξεναγήσεων και ολοκληρωμένων τουριστικών πακέτων οργανωμένων εκδρομών που εμπεριέχουν το θρησκευτικό στοιχείο εμφανίζεται ιδιαίτερα χαμηλό, είτε προέρχεται από τουριστικά πρακτορεία είτε από θρησκευτικές οργανώσεις, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενορίες ή άλλους φορείς.
