Ο πεζοπορικός τουρισμός είναι ανερχόμενος στη χώρα μας, όμως με μεγάλη καθυστέρηση και συνήθως χάρη στις μεμονωμένες προσπάθειες ιδιωτών, αν και η ελληνική ύπαιθρος, από την Ήπειρο και τη Θράκη μέχρι το μικρότερο νησί του Αιγαίου, είναι γεμάτη μονοπάτια που προσφέρουν μοναδική εμπειρία σε όσους αποφασίσουν να τα ακολουθήσουν.
Το υπουργείο Περιβάλλοντος κάνει μια πρώτη προσπάθεια να οργανώσει, από τεχνικής άποψης, το δίκτυο των μονοπατιών. Η ρύθμιση («Καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών χάραξης, σήμανσης, διάνοιξης και συντήρησης των ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών»), που έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, έχει γίνει αντικείμενο έντονης συζήτησης στο χώρο των πεζοπόρων και των επαγγελματιών του τουρισμού.
Η ρύθμιση του υπουργείου Περιβάλλοντος ασχολείται με τρία βασικά θέματα: τον ορισμό των μονοπατιών και την κατηγοριοποίησή τους, τη σήμανση και τον τρόπο πραγματοποίησης έργων.
Η κατηγοριοποίηση που προτείνει είναι αρκετά σύνθετη: μεγάλων και μικρών διαδρομών, ευρωπαϊκά ή εθνικά, μονοπάτια αναψυχής, εκπαιδευτικά, αθλητικά, διαβίωσης, προσβάσιμα με ΑμεΑ, πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα, εύκολα, μέτρια ή δύσκολα.
Όπως ορίζει, η χωροθέτηση ενός μονοπατιού πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο διαχείρισης του χώρου (π.χ. σε ειδική μελέτη για το συνολικό δίκτυο μονοπατιών μιας περιοχής) και να μην είναι αποσπασματική.
Για την καταγραφή των μονοπατιών της χώρας υπεύθυνη είναι η κάθε αποκεντρωμένη διοίκηση και αρμόδια η διεύθυνση Δασών του κάθε νομού. Ορίζεται, μάλιστα, ότι η καταγραφή πρέπει να ολοκληρωθεί σε ένα έτος, προθεσμία εξωπραγματική σύμφωνα με όσους δραστηριοποιούνται στο χώρο του περιπατητικού αθλητισμού ή τουρισμού, ενώ οι διευθύνσεις Δασών πρέπει κάθε δεύτερη Άνοιξη να ελέγχουν την κατάστασή τους.
Τέλος, για την κατασκευή και συντήρηση ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών υπεύθυνοι είναι οι δήμοι και οι περιφέρειες, οι φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών, η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας – Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ), τα κατά τόπους σωματεία και ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ).
Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Λιάλιου στο kathimerini.gr
