Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα «τρέχει» το Ινστιτούτο Επιχειρηματικών και Εκθεσιακών Ερευνών και Ανάπτυξης (ΙΕΕ) στο πλαίσιο υλοποίησης του έργου «Alternative Touristic Experience» με στόχο την αξιολόγηση για την απόδοση των υφιστάμενων προσβάσιμων τουριστικών υπηρεσιών και εγκαταστάσεων σε τουριστικές επιχειρήσεις.
Υπάρχει ειδική πρόβλεψη για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία και των εμποδιζόμενων ατόμων (π.χ. ηλικιωμένοι) στην είσοδο μιας τουριστικής επιχείρησης;
Υπάρχει δηλαδή κεκλιμένο επίπεδο (ράμπα), υπάρχει μηχανικό μέσο κάλυψης υψομετρικής διαφοράς (αναβατόριο) ή κάποια άλλη πρόβλεψη;
Ειδική θέση στάθμευσης για άτομα με αναπηρία υπάρχει στο πάρκινγκ της επιχείρησης;
Κοινόχρηστη τουαλέτα για ΑμεΑ υπάρχει;
Οι παραπάνω είναι κάποιες από τις ερωτήσεις που καλούνται να απαντήσουν ιδιοκτήτες τουριστικών επιχειρήσεων στους νομούς Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Κιλκίς, Σερρών, Φλώρινας, καθώς και σε περιοχές της Βόρειας Μακεδονίας, στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποιεί το Ινστιτούτο Επιχειρηματικών και Εκθεσιακών Ερευνών και Ανάπτυξης (ΙΕΕ) στο πλαίσιο υλοποίησης του έργου «Alternative Touristic Experience» (ALTER TRIP), που χρηματοδοτείται από το INTERREG IPA Cross – border Cooperation Programme «Greece – Republic of North Macedonia 2014 – 2020».
Χρειάζεται σωστή εκπαίδευση και χαμόγελο
Το «κλειδί» για να νιώσει άνετα ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, ένα άνθρωπος με αναπηρία επισκεπτόμενος μια επιχείρηση είτε πρόκειται για κατάλυμα, είτε για κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι ο σεβασμός, η φιλικότητα, το χαμόγελο, η σωστή αντιμετώπιση με άλλα λόγια.
«Όταν μιλάμε για ΑμεΑ, μιλάμε για εκατοντάδες διαφορετικές περιπτώσεις δεν είναι αποκλειστικά το καρότσι», αναφέρει ο Πάνος Γεωργιάδης, του οποίου ο 23χρονος γιος του πάσχει από κινητικά και νοητικά προβλήματα.
Όπως ο ίδιος εξηγεί η κάθε ασθένεια, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, «χρειάζεται, να είναι φιλικός και προετοιμασμένος ο εργαζόμενος για αυτές τις κατηγορίες», δηλώνει προσθέτοντας πως η κάθε κατηγορία έχει και μια διαφορετική αντιμετώπιση.
«Δεν φωνάζουμε στον τυφλό, πολλοί είναι εκείνοι που μπερδεύονται. Ή όταν συνομιλείς με κάποιον που είναι σε καρότσι, χρειάζεται ο εργαζόμενος να σκύψει, για να έρθει στο ίδιο ύψος με το κεφάλι του ανθρώπου που βρίσκεται στο αναπηρικό καρότσι, να τον κάνει να νιώσει άνετα» λέει ο κ. Γεωργιάδης.
Η εμπειρία του, απ’ όλα αυτά τα χρόνια, εστιάζει στο γεγονός ότι χρειάζεται σωστή εκπαίδευση του προσωπικού, «μικρά, ειδικά σεμινάρια με ανταλλαγή τεχνογνωσίας», όπως λέει και προσθέτει «ο σερβιτόρος, ο υπάλληλος στην υποδοχή να είναι προετοιμασμένοι για τη βασική συνεννόηση που θα έχουν με την κάθε περίπτωση».
Διαβάστε περισσότερα στο: www.grtimes.gr
