«Μια ξενοδοχειακή επιχείρηση με τζίρο 1,5 εκατ. ευρώ το χρόνο, που έχει εξοφλήσει όλες τις υποχρεώσεις της σε εργαζόμενους, προμηθευτές, Δημόσιο και στο τέλος του χρόνου εμφανίζει κέρδη 110.000 ευρώ, θα πρέπει να πληρώσει 46.000 ευρώ φόρο για φέτος και άλλα 46.000 ευρώ προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά», αναφέρει μεταξύ άλλων ο εκτελών χρέη προέδρου στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων (ΠΟΞ), πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Ρόδου, Αντώνης Καμπουράκης (φωτογραφία).
Διαβάστε τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης του κ. Καμπουράκη:
1. «Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι πάει καλά η χρονιά. Δεν αναφέρομαι στον κόσμο που έρχεται στη χώρα μας, αλλά στα αποτελέσματα χρήσης των επιχειρήσεων. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει πως τα ξενοδοχεία δεν έχουν χρηματοκιβώτια να βάλουν τα κέρδη. Η δική μου άποψη απέχει από τη μιζέρια, την κατήφεια ή την απογοήτευση και έχει να κάνει με τα αντικειμενικά δεδομένα. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μια πολύ ευνοϊκή συγκυρία για τη χώρα μας, την οποία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμα κι αν την είχαμε… παραγγείλει. Από παντού παίρνουμε «δώρα» συγκυριακά: Πραξικοπήματα, τρομοκρατικές ενέργειες κ.λπ. Ακόμα και ο σεισμός που έπληξε την Κω προκάλεσε, τελικά, αμελητέες ζημιές για το μέγεθός του».
2. «Φέτος τα δεδομένα είναι τα εξής: έρχονται τόσο πολλοί επισκέπτες, ώστε επιβαρύνονται πολύ οι ξενοδοχειακές μονάδες, ο τόπος, το περιβάλλον, ενώ κουράζονται πολύ και οι εργαζόμενοι. Είχαμε περιστατικά εργαζομένων να λιποθυμούν ακόμα. Όμως τα χρήματα που θα μείνουν στο ταμείο δεν είναι δικά μας! Ούτε είναι κέρδη όπως, πιθανόν, πιστεύουν οι περισσότεροι.
Ας πάρουμε επιχείρηση με τζίρο 1,5 εκατ. ευρώ το χρόνο, που έχει εξοφλήσει όλες τις υποχρεώσεις της σε εργαζόμενους, προμηθευτές, δημόσιο και στο τέλος του χρόνου εμφανίζει κέρδη 110.000 ευρώ. Από αυτά, θα πρέπει να πληρώσει 46.000 ευρώ φόρο για φέτος κι άλλα 46.000 ευρώ προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά. Συνυπολογίστε πως από τα 110.000 ευρώ κέρδη, θα έπρεπε κανονικά να αφαιρούνται 50 – 60.000 ευρώ ως αμοιβή του εργοδότη, άλλα τόσα ως αποθεματικό αλλά και 200.000 ευρώ το χρόνο (το 20% των κερδών) για την ανανέωση της ξενοδοχειακής μονάδας. Όλα αυτά δεν υπάρχουν, τα έχουμε ξεχάσει».
3. «Ο ελληνικός τουρισμός καταγράφει διπλάσια ανάπτυξη (της τάξης του 6%) από τον παγκόσμιο τουρισμό. Την ίδια στιγμή, αυξάνει αλματωδώς η ζήτηση για την Ασία. Αν, όμως, πας σε έναν προορισμό της Ασίας φέτος και ξαναπάς σε δύο χρόνια, θα δεις εντελώς άλλη εικόνα. Εμείς, ακόμα κι αν φέρουμε 14 φορές έναν πελάτη μας στην Ελλάδα, το μόνο που μπορούμε να του προσφέρουμε είναι ελληνική φιλοξενία. Όποιοι μπορούν να του την προσφέρουν. Όμως, ο πελάτης δεν θέλει να έρχεται συνέχεια σε ένα ξενοδοχείο ή έναν προορισμό, αν δεν βλέπει τίποτα καινούργιο γύρω του».
4. «Σίγουρα έχουν πάρει αυξήσεις οι ξενοδόχοι για τα συμβόλαια του 2018. Είναι βέβαιο πως αυτή τη στιγμή το κλίμα είναι θετικό για την Ελλάδα. Οι Έλληνες ξενοδόχοι είναι ενισχυμένοι διαπραγματευτικά».
5. «Η προσωπική μου διαφωνία με το τέλος διανυκτέρευσης είναι πως πρόκειται για μια καταστροφική απόφαση της ελληνικής Πολιτείας, αντίθετη προς το συμφέρον της. Γιατί το συμφέρον της είναι να έχει έσοδα από τον τουρισμό και, ταυτόχρονα, να μπορεί να ενδυναμώνει τις τοπικές κοινωνίες, τις τοπικές οικονομίες και το κράτος στο σύνολό του. Αυτή τη στιγμή προωθείται η επιβολή ενός τέλους το οποίο δεν έχει αρχή, μέση και τέλος: το ύψος του, πώς θα εισπράττεται και πώς θα αξιοποιούνται τα χρήματα από την επιβολή του. Τα χρήματα πρέπει να πηγαίνουν σε ένα στόχο συγκεκριμένο, μετρήσιμο, συνήθως ανταποδοτικό και δελεαστικό στον πελάτη, ώστε να τον εγγράψει στον εγκέφαλό του ως συνεισφορά στην παιδεία, στο περιβάλλον, στην υγεία, στην κοινωνική πολιτική. Αυτό σημαίνει τέλος. Όταν πας στη Βενετία και πληρώνεις ένα τέλος, το κάνεις για να μην ανέβουν τα νερά και χαθεί αυτή η πόλη. Όταν πας σε έναν ωραίο τόπο πληρώνεις ένα τέλος διανυκτέρευσης για να διασφαλίσεις ότι το νερό θα είναι καθαρό, ότι τα φτωχά παιδιά θα μπορούν να έχουν μια βασική ποιότητα ζωής.
Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ένα φόρο που πηγαίνει στον κρατικό προϋπολογισμό και λογίζεται ως ένα σύνολο που θα αφαιρεθεί από τα βάρη άλλων. Δεν μπορείς όμως, να βάλεις τον ξένο επισκέπτη να σου καλύψει τα ελλείμματα από τις εισπράξεις που θα πρέπει να κάνει το κράτος.
Κατά τη δική μου άποψη, το τέλος – φόρος διανυκτέρευσης είναι μια καταστροφή από την οποία η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουρισμού δεν θα μπορέσει να επανέλθει ούτε σε 20 χρόνια».
Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη τη συνέντευξη του κ. Καμπουράκη στο euro2day.gr.
