Τα 22.000 τ.μ. του κεντρικού κτηρίου του αεροδρομίου «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τη σταθερά αυξανόμενη κίνηση, που για το 2014 αναμένεται να ξεπεράσει τα 4.700.000 ταξιδιώτες.
Ειδικά το καλοκαίρι, όπου σε μια ημέρα αιχμής πραγματοποιούνται 168 πτήσεις και μετακινούνται 17.000 άτομα, η κατάσταση είναι μόνιμα στο «κόκκινο». Μάλιστα, η σταδιακή μετατόπιση της τουριστικής αγοράς από την Ευρώπη σε κράτη εκτός Σένγκεν έχει δημιουργήσει επιπρόσθετες δυσκολίες. Συγκριτικά με το 2011, σήμερα διεξάγονται σχεδόν οι τριπλάσιοι έλεγχοι διαβατηρίων, άνοδος που οδήγησε στην προσθήκη τεσσάρων σημείων ταυτοποίησης στοιχείων και στην επέκταση κατά 150 τ.μ. της αίθουσας αφίξεων των εκτός Ε.Ε. πτήσεων.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες, ο συντονισμός των υπηρεσιών του αεροδρομίου για να αποφεύγονται ουρές και καθυστερήσεις, φαντάζει ένα σταυρόλεξο χωρίς λύσεις. Η απουσία φυσούνων, εκτός του ότι προκαλεί κυκλοφοριακή συμφόρηση γύρω από την πίστα, με τα μπες-βγες στο λεωφορείο αυξάνει την προετοιμασία της κάθε πτήσης τουλάχιστον 20΄. Ακόμη πιο βασανιστική είναι η έλλειψη «αξονικών τομογράφων» στις τρεις σειρές επικύρωσης εισιτηρίων. Οι επιβάτες αντί να αφήνουν τις βαλίτσες τους στον ιμάντα, τις κουβαλάνε εκ νέου σε έναν απομονωμένο αξονικό τομογράφο -ένας στην άκρη κάθε σειράς- για να σκαναριστούν. Αποτέλεσμα; Σε ημέρες με κίνηση ο έλεγχος αποσκευών μετατρέπεται σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια, με τους τουρίστες να αγωνίζονται να περάσουν τα «μπαγκάζια» τους ανάμεσα από τις ουρές για check-in.
Έτσι ο αερολιμενάρχης, Αχιλλέας Τοπούζας περιγράφει την καθημερινότητα στο αεροδρόμιο σαν μια διαρκή πάλη ανάμεσα στον πατριωτισμό του προσωπικού της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και στην πρωτοφανή έλλειψη υποδομών. Από τα λεγόμενά του καθίσταται προφανές ότι στο εξής οι εμβλωματικές παρεμβάσεις δεν μπορούν να γεννήσουν άλλα θαύματα – απαιτούνται δραστικά μέτρα. «Ανά πάσα στιγμή εφαρμόζουμε το χρυσό κανόνα της ολικής ποιότητας: να παίρνουμε το καλύτερο από κάθε εργαζόμενο με το μικρότερο κόστος. Πόσο θα αντέξουμε;» αναρωτιέται…
Από το 1997 ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την επιμήκυνση του διαδρόμου προσγείωσης – απογείωσης, «10-28», κατά 1.000 μέτρα μέσα στη θάλασσα. Τελικά το έργο ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2005 και ενώ έπρεπε να είχε τελειώσει πριν από τρία χρόνια αναμένεται να παραδοθεί στο τέλος του 2015. Το βασικό σκεπτικό της επέκτασης του διαδρόμου από 2.440 σε 3.440 μ. ήταν για να εξυπηρετεί μεγάλα αεροσκάφη (Μπόινγκ) που θα συνδέσουν τη Θεσσαλονίκη με υπερατλαντικούς προορισμούς. Αυτή τη στιγμή, τα μεγάλα αεροσκάφη έχουν τη δυνατότητα να προσγειωθούν, γιατί φτάνουν άδεια από καύσιμα και καλύπτονται από το μήκος του υπάρχοντος διαδρόμου. Το πρόβλημα είναι όταν απογειώνονται με φουλ φορτίο (καύσιμα, αποσκευές και επιβάτες ζυγίζουν 500 τόνους). Τότε, επειδή ο διάδρομος είναι μικρός και δεν προλαβαίνουν να σηκωθούν, δεν γεμίζουν το ρεζερβουάρ τους και υποχρεώνονται να σταματήσουν σε άλλο αεροδρόμιο για ανεφοδιασμό.
Όμως ακόμα και μετά την αποπεράτωση του έργου μεγάλα αεροπλάνα δε θα μπορούν να εξυπηρετηθούν άμεσα. «Τα μεγάλα αεροσκάφη μεταφέρουν 500 επιβάτες και η δική μας αίθουσα αναμονής μετά βίας χωράει 250. Οι μισοί θα είναι εκτός αίθουσας και θα περιμένουν τις βαλίτσες μέσα στη ζέστη», εξηγεί ο Γιάννης Βογιατζής, τεχνικός προϊστάμενος του αεροδρομίου. Εδώ και εννιά χρόνια που κατασκευάζεται ο διάδρομος, ουδείς από το υπουργείο Μεταφορών φρόντισε να ασχοληθεί με το ζήτημα…
Πηγή: www.kathimerini.gr
Ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου:
http://www.kathimerini.gr/778605/article/epikairothta/ellada/sto-kokkino-einai-to-makedonia
